Ο Δήμος Λοκρών ανήκει στον Νομό Φθιώτιδας της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας και η σημερινή μορφή του οφείλεται στην ενοποίηση των πρώην Δήμων Αταλάντης, Δαφνουσίων, Οπουντίων και Μαλεσίνας, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης.

Ο Δήμος έχει έκταση 614,7km² και πληθυσμό 19.710 κατοίκους, βάση της τελευταίας απογραφής του 2011.

Έδρα του δήμου είναι η Αταλάντη, η οποία είναι χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Ρόδα.

Η περιοχή της Αταλάντης φαίνεται να κατοικούνταν από τη Νεολιθική Εποχή (7.000 π.Χ. – 3100 π.Χ.). Η ονομασία «Ταλάντι» αναφέρεται για πρώτη φορά το 565 μ.Χ.

Το 1458 η περιοχή κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Απελευθερώθηκε στις 31 Μαρτίου του 1821 από τον οπλαρχηγό Αντώνη Κοντοσόπουλο και περίπου 1.000 άνδρες που πολέμησαν στο πλευρό του. Λίγους μήνες αργότερα ο τουρκικός στρατός του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσέ Μεχμέτ, παίρνει αιχμάλωτους τους κατοίκους της πόλης και καταστρέφει, καίγοντας, τα σπίτια της. Όσοι σώθηκαν πήγαν στο Αταλαντονήσι. Τον επόμενο χρόνο στο Αταλαντονήσι οι κάτοικοι μολύνθηκαν από τη λοιμώδη νόσο της πανούκλας και ο τουρκικός στρατός θα κάψει ξανά την πόλη της Αταλάντης. Το 1824 οι Τούρκοι κατακτούν το Αταλαντονήσι, καταστρέφουν ότι υπήρχε κτισμένο, σφάζουν και φυλακίζουν όσους είχαν καταφύγει εκεί.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 1826 γίνεται η Μάχη της Αταλάντης και οι Έλληνες υποχωρούν μετά από αιφνιδιασμό των Τούρκων. Η πόλη απελευθερώνεται οριστικά στις αρχές Νοεμβρίου του 1828.

Τον Απρίλιο του 1941 η Αταλάντη βομβαρδίζεται από την πολεμική αεροπορία της Γερμανίας και λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται υπό την κατάκτηση των Γερμανών όπου και παρέμεινε έως το 1944.

Ο Δήμος Λοκρών έχει αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα, μερικά από αυτά είναι:

Τα νεκροταφεία δύο διαφορετικών περιόδων που βρέθηκαν στην περιοχή του Μεγαπλατάνου. Στο πρώτο νεκροταφείο της Υστεροελλαδικής περιόδου οι τάφοι ήταν θαλαμωτοί με ορθογώνια ή τετράγωνη κάτοψη. Στο δεύτερο νεκροταφείο που ανήκει στην Αρχαϊκή περίοδο οι νεκροί ήταν ενταφιασμένοι μέσα σε ταφικούς πίθους σε συνεσταλμένη θέση. Και στα δύο νεκροταφεία βρέθηκαν διάφορα κτερίσματα, όπως δαχτυλίδια, αγγεία και ένας σγραγιδόλιθος σε σχήμα ζώου.

Ανατολικά του Καλαποδίου Φθιώτιδας βρίσκεται το Ιερό – Μαντείο του Απόλλωνος των Αβών. Ο εντοπισμός κάποιων επιγραφών βοήθησε στην ταύτιση του και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο το ιερό ήταν αντάξιο με εκείνο των Δελφών και αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα ιερά της αρχαίας Ελλάδας. Επίσης σύμφωνα με τον Ηρόδοτο το ιερό άνηκε στα ιερά της Φωκίδας που καταστράφηκαν μετά τη μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. από τους Πέρσες. Κατά τις ανασκαφές βρέθηκαν δύο ναοί, ο βόρειος κλασσικός και ο νότιος αχαϊκός με προγενέστερους η μεταγενέστερους ναούς. Ο νότιος αρχαϊκός, ο οποίος είναι και καλύτερα σωζόμενος ναός, φαίνεται πως ολοκληρώθηκε στα μέσα του 6^ου αιώνα π.Χ. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αποτελούν οι δύο ράμπες πρόσβασης στα ανατολικά και δυτικά του. Μεταξύ των ευρημάτων από το στρώμα της Περσικής καταστροφής βρέθηκε μια χάλκινη επίστεψη σκήπτρου με τη μορφή της κεφαλής ενός κριαριού. Επίσης στο νότιο αρχαϊκό ναό, αλλά στα ευρήματα των προγενέστερων κτισμάτων βρέθηκαν κάποιες τοιχογραφίες του δεύτερου μισού του 7^ου αιώνα, 13 ξίφη και 5 λόγχες δοράτων του δεύτερου μισού του 8^ου αιώνα και μία χάλκινη φιάλη με ανάγλυφη διακόσμηση από τη βόρεια Συρία.

(Το ανωτέρω κείμενο και οι φωτογραφίες αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του NeoAkinito.gr και συνεπώς δεν επιτρέπεται η εν όλω ή η εν μέρει αντιγραφή, τροποποίηση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, εμπορική εκμετάλλευση με οποιονδήποτε τρόπο του περιεχομένου.)